Elżbieta z Pilczy urodziła się około 1375 r. jako córka Ottona z Pilczy, zaufanego współpracownika króla Kazimierza Wielkiego oraz Jadwigi z Melsztyńskich. Była dziedziczką ogromnej fortuny, co w znaczący sposób przyczyniło się do jej losów.

W 1389 r. została porwana przez śląskiego rycerza Wisła Czambora i zmuszona do ślubu. Rok później została uratowana oraz poślubiona, przez Janz Jičina, który działał z polecenia Władysława II Jagiełły. Drugie małżeństwo Elżbiety zakończyło się około 1395 r., kiedy jej mąż zmarł z przyczyn naturalnych. Po raz kolejny wyszła za mąż dwa lata później za Wincentego Granowskiego, zubożałego szlachcica. Z tego małżeństwa pochodziła szóstka dzieci (cztery córki, dwóch synów). Wincenty jako stronnik Jagiełły był szczególnie pomocny w walce z zakonem krzyżackim. Brał czynny udział w bitwie pod Grunwaldem, później zarządzał Toruniem, jednak zmarł pod koniec 1410 r., prawdopodobnie otruty przez krzyżaków.

Władysław II Jagiełło poślubił Elżbietę Granowską w Sanoku 2 maja 1417 r. Związek ten został zawarty niespodziewanie, co oczywiście wzburzyło otoczenie króla. Szlachta nie zaaprobowała Elżbiety z kilku powodów. Najważniejszym był fakt, iż była zamężna aż trzy razy oraz z racji swego wieku nie mogła mieć dzieci. Do tych zastrzeżeń dochodziło ponadto prawne kazirodztwo. Matka Elżbiety, Jadwiga z Melsztyńskich, była matką chrzestną Jagiełły, więc w świetle prawa kanonicznego, Elżbieta była uważana za duchową siostrę monarchy. Jednak chyba najpoważniejszym przeszkodą był to, iż Jagiełło nie uzgodnił swej decyzji z możnymi. Przekreślało to ich szansę na przeforsowanie swojej kandydatki i powiększenie wpływów.

Ceremonia zaślubin odbyła się nagle i niespodziewanie co nie spodobało się otoczeniu króla. Sekretarz królewski, Stanisław Ciołek, nazwał Elżbietę „królową maciorą wycieńczoną połogami”. Jan Długosz natomiast opisywał festiwal radości, jaki miał się odbyć podczas jej pogrzebu. Kronikarz z pewnością przesadzał. Istnieje nawet teoria, według której dwaj pierwsi mężowie Elżbiety nigdy nie istnieli, byli tylko wymysłem Długosza, który chciał w ten sposób zdyskredytować królową.

Dla Jagiełły związek z Elżbietą był z pewnością ważny. Elżbieta była prawdopodobnie jedyną małżonką którą król darzył szczerym uczuciem. Po śmierci Anny Cylejskiej szybko poprosił Elżbietę ojej rękę. Była mu bliższa od poprzednich żon, nie tylko dzięki znajomości trwającej od lat, ale też dzięki niezbyt wielkiej różnicy wieku między nimi. W momencie ślubu Jagieło miał 54, bądź 64 lata, a Anna 44. Niestety, szczęście króla nie trwało długo. Elżbieta zmarła 12 maja 1420 r. z powodu choroby płuc, na którą cierpiała prawdopodobnie już w momencie ślubu. Związek ten zakończył się bezpotomnie. Kolejną, ostatnią żoną Władysława II Jagiełły została Zofia Holszańska. CDN.