Być piękną łęczycanką

(nie tylko 8 marca)

Uroda i piękno ludzkiego ciała oceniane są subiektywnie, zależnie od indywidualnej wrażliwości estetycznej. Eksponowanie zaś osobistych walorów, podkreślanie własnej atrakcyjności i chęć podobania się innym towarzyszy człowiekowi od początku jego istnienia. Dało się to zauważyć także na wsi polskiej z przełomu XIX i XX w.Poprawa warunków materialnych spowodowała tam znaczny wzrost zainteresowania różnymi możliwościami kreowania własnego wizerunku. Dbałość o urodę ważną dla kobiet w każdym wieku i w każdym zakątku kuli ziemskiej, była istotną również dla mieszkanek regionu łęczyckiego.

Jednym ze sposobów zwracania na siebie uwagi było noszenie efektownej odzieży, uzupełnionej bogatymi dodatkami. Zakładany od święta i przy uroczystych okazjach strój nie tylko eksponował i podkreślał urodę jego właścicielki, świadczył też o jej statusie materialnym, informował o stanie cywilnym oraz wskazywał na przynależność do określonej wspólnoty terytorialnej.

Wzorzec urody kobiecej nigdy nie został jasno sprecyzowany, bowiem kanony piękna zmieniały się wraz z epokami. Na poniższych fotografiach prezentujemy piękne łęczycanki, tak jak mogły wyglądać na początku XX w.

Zdjęcia pochodzą z naszej wystawy czasowej Piękna twa uroda. Dawne sposoby kreowania wizerunku, prezentowanej w Muzeum w Łęczycy w 2012 r. Oprócz tradycyjnego stroju łęczyckiego na fotografiach prezentowane są stroje: łowicki, rawski, opoczyński i sieradzki.