W tym roku obchodzimy 81 rocznicę wybuchu II wojny światowej. 1 września 1939 roku, nad ranem, wojska niemieckie rozpoczęły inwazję na Polskę. Najprawdopodobniej pierwszym aktem agresji było bombardowanie Wielunia. Za symboliczny początek ataku uważa się ostrzał składnicy wojskowej na Westerplatte przez pancernik „Schleswig—Holstein” o godzinie 4.45.

Wojna bardzo szybko doświadczyła mieszkańców regionu łęczyckiego. Już o godzinie 6 rano 1 września niemieckie lotnictwo zbombardowało pociąg pomiędzy stacjami Gawrony i Łęczyca. Wkrótce w łęczyckim szpitalu pojawili się pierwsi ranni.

W kolejnych dniach zwiększała się liczba rannych żołnierzy. Pojawili się również uchodźcy z terenów zajętych już przez Niemców. Oni również potrzebowali pomocy. W internacie Gimnazjum Państwowego zorganizowano prowizoryczny szpital. Pomimo wywieszenia flagi z czerwonym krzyżem, Niemcy ostrzelali placówkę. Trzeci szpital polowy zorganizowano w budynku prywatnego gimnazjum żeńskiego. Rannymi opiekowały się tutaj siostry zakonne, a także nieznany lekarz – uchodźca z Kalisza. Ludność Łęczycy i okolicznych miejscowości zaopiekowała się także dziećmi ze zniszczonego sierocińca spod Poddębic.

Tak wyglądały pierwsze godziny i dni po wybuchu wojny. Przemoc i agresja nie dotyczyła jedynie żołnierzy, ale doświadczała ich także ludność cywilna. Rozpoczynał się jeden z najmroczniejszych okresów w historii ludzkości.