Strona wykorzystuje COOKIES w celach statystycznych, bezpieczeństwa oraz prawidłowego działania serwisu.
Jeśli nie wyrażasz na to zgody, wyłącz obsługę cookies w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Więcej informacji Zgadzam się

aktualności

Pogawędki o eksponatach
2021-06-16


Pogawędki o eksponatach


Przed nami czas sprzyjający różnego rodzaju uroczystościom rodzinnym. Korzystamy więc z okazji, by zaprezentować jeden z zapomnianych elementów łęczyckiego, kobiecego stroju ślubnego jakim była


Korona


Znana w obyczajowości wielu regionów, nie tylko łęczyckiego, korona była symbolem niewinności. Mocowano ją na mirtowym wianku, zdobiącym głowę panny młodej. Zygmunt Gloger pisał: „(…) był odwieczny zwyczaj (…) przypinania korony na głowie panny młodej udającej się do ślubu, co było ukoronowaniem jej cnoty panieńskiej (...)”.


W Łęczyckiem korony były dwojakiego rodzaju. Jedne robiono z drutu i nadawano im kształt miniaturowego wieńca dożynkowego. Podstawą była obręcz, na której opierały się na dwa pałączki. Ozdabiano je błyszczącymi szklanymi paciorkami, zwykle w białym kolorze.


Drugi rodzaj koron robiono z tektury o dolnej części w kształcie walca lub kwadratu, zaś w górnej takiej, jak w przypadku tych, wykonanych z drutu. Tekturowe ścianki koron otaczano tkaniną w kolorze białym, niebieskim lub różowym. Mocowano na nich sznureczki paciorków, złocisty szych, medaliki, a niekiedy obrazki z wizerunkiem patronki panny młodej. Szczyt koron wieńczył albo krzyżyk, albo gałązki konwalii lub niezapominajek.


W XIX w. do wianka z koroną doczepiano kwieciste wstążki. Od początku XX w. zastąpił je tiulowy, długi i szeroki welon.


Na fotografiach prezentujemy kopie łęczyckich koron ślubnych. Zostały wykonane na podstawie opisów, znajdujących się w publikacji J. P. Dekowskiego i Zb. Haukego „Folklor Ziemi Łęczyckiej” Warszawa 1981. Ich autorkami są łęczycanki: Irena Radziszewska (korona ze wstążkami) i Jadwiga Cuper (korona z welonem). Reprodukowany rysunek panny młodej pochodzi z tej samej publikacji.


Czarno-biała fotografia z 1958 r. przedstawia amatorski zespół ludowy z Oraczewa gm. Witonia w czasie konkursowego występu w Przeglądzie Kapel Ludowych, zorganizowanym przez Dom Kultury w Łęczycy. Zespół zaprezentował inscenizację tradycyjnego wesela łęczyckiego w reżyserii rzeźbiarza Ignacego Kamińskiego. Rolę panny młodej grała jego wnuczka – Zofia.




Zobacz także:


Partnerzy Muzeum w Łęczycy

homeaktualnościo muzeumdla zwiedzającychimprezyoferta muzeumsponsorzygaleriaENGLISHDeklaracja dostępnościdotacje/zamówienia publicznemapa serwisu
copyright © 2017 | wykonanie serwisu IRN Multimedia