Strona wykorzystuje COOKIES w celach statystycznych, bezpieczeństwa oraz prawidłowego działania serwisu.
Jeśli nie wyrażasz na to zgody, wyłącz obsługę cookies w ustawieniach Twojej przeglądarki.

Więcej informacji Zgadzam się

aktualności

Pogawędki o eksponatach
2020-10-16

Pogawędki o eksponatach


Tematem kolejnej pogawędki będzie


Wycinanka


Wraz z uwłaszczeniem polskiej wsi (1864 r.) wśród jej mieszkańców narodziła się potrzeba podkreślania własnej tożsamości i odrębności regionalnej. Działania w tym zakresie koncentrowały się m. in. na akcentowaniu różnic, dotyczących odzieży i stroju,obejmowały także najbliższe otoczenie, domy i zagrody. Szeroko pojęta aktywność estetyczna dotarła również na wieś łęczycką.


Był to czas, kiedy do powszechnych należał już w naszym regionie zwyczaj bielenia wapnem ścian izb i budynków. Odświeżanie odbywało się zwykle raz w roku, na wiosnę. Usuwano wtedy stary i przygotowywano nowy wystrój wnętrz. Wśród najczęściej używanych elementów dekoracyjnych znajdowały się: słomiane pająki, korony i girlandy z bibułowych kwiatów oraz barwne wycinanki.


W naszym regionie na wycinanki mówiło się: krążek,kółko lub gwiozdka. Do ich przyklejania na pobielonych wapnem ścianach i belkach sufitowych używano kleju, zrobionego z mąki i wody.


Łęczycką wycinankę charakteryzował kolisty kształt i niewielka średnica:od 8 do 12 cm oraz zawsze ząbkowany brzeg. Wycinano je, nożycami do strzyżenia owiec, ze specjalnego gatunku papieru glansowanego w jasnych, pastelowych kolorach. Papier składano kilkakrotnie, co pozwalało na uzyskanie kompozycji o promienistym układzie wzorów. Przeważały w nich motywy geometryczne, roślinne lub fantazyjne.


Obok wycinanek kolistych, popularne były też rózgi i wstęgi. Rózgi wyobrażały rośliny w doniczkach czyli ziela, które miały sztywne,symetrycznie rozmieszczone listki. Natomiast wstęgi powstawały z dwu pasów zielonego, glansowanego papieru. Łączył je czerwony, okrągły kwiat o stożkowatych płatkach, formowanych z wąskich, papierowych pasków.


Wycinanki były zwykle dziełem kobiet. Ze względu na zdolności i umiejętności manualne cieszyły się powszechnym szacunkiem. Na wsiach panowało przekonanie, że dziewczę tana wydaniu,których prace wzbudzały szczególny zachwyt,miały zwykle większe szanse na zamążpójście niż te, które talentu takiego nie posiadały.


Zwyczajzdobienia wnętrz mieszkalnych wycinankami, utrzymał się w naszymregionie do początków I wojny światowej.

Zobacz także:


Partnerzy Muzeum w Łęczycy

homeaktualnościo muzeumdla zwiedzającychimprezyoferta muzeumsponsorzygaleriaENGLISHDeklaracja dostępnościdotacje/zamówienia publicznemapa serwisu
copyright © 2017 | wykonanie serwisu IRN Multimedia