Pogawędki o eksponatach

W muzealnych działach archeologicznym oraz przyrodniczym znajdują się, znalezione w miejscowości Sławęcin, w łęczyckiej kopalni rud żelaza oraz odkryte w czasie badań archeologicznych w miejscowości Teofilki gm. Grabów

Bryłki bursztynu i bursztynowe paciorki

Bursztyn to kopalna żywica z drzew iglastych, rzadziej liściastych. Jego najstarsze złoża powstały już przed 155 milionami lat. Może mieć różne kolory: od bezbarwnego, przez żółtą i niebieską, aż po czarną. W jego bryłkach odnaleźć można m. in. pęcherzyki powietrza, szczątki roślin lub zwierząt.

Niezwykłą piękność bursztynu zauważono już w czasie epoki kamienia. Wykonywano z niego i chętnie noszono różnego rodzaju ozdoby. Pozostałości warsztatów rzemieślniczych parających się jego obróbką, pochodzą z okresu neolitu.

Oprócz walorów estetycznych, bursztynowi przypisywano też właściwości magiczne i lecznicze. Służył jako antidotum m. in. na bóle reumatyczne i astmatyczne. Do dzisiaj w przypadku przeziębień i wysokiego ciśnienia cenione są walory zdrowotne nalewki bursztynowej .

Handel bursztynem od zawsze miał duże znaczenie. Wzmianki o nim znajdują się w już pismach starożytnych autorów, m. in. Herodot z Halikarnasu (V w. p. n. e.) pisał o bursztynie sprowadzanym z „krańca ziemi”. Szczyt handlu tym surowcem, prowadzonym przez Cesarstwo Rzymskie i ludy, zamieszkujące północne tereny Europy, przypadł między I a III w. n. e. Drogi, które wytyczały ten szlak określa się współcześnie bursztynowym.

Tymże szlakiem, prowadzącym przez obecne tereny Łęczyckiego, przemieszczali się starożytni kupcy greccy i rzymscy w drodze na północ, skąd sprowadzali do siebie, na na południe nasz bałtycki jantar.

Foto:

Bryłki bursztynu: Sławęcin; Łęczyca - kopalnia

Paciorki bursztynowe; kultura trzciniecka (I-II ok. epoki brązu)