Pogawędki o eksponatach

Tematem kolejnej naszej pogawędki będą prezentowane na ekspozycji archeologicznej:

Paciorki oraz kabłączki skroniowe

Kobiety - „puch marny”, jak pisał Wieszcz Adam, od zawsze zwracały uwagę na wygląd zewnętrzny i starały się eksponować swoją urodę. Ile w tym było kokieterii, a ile naturalnej potrzeby, nie nam tu rozstrzygać. Jednakże od początku dziejów potrzeba upiększania własnego ciała była ważna dla naszych pramatek. Archeolodzy znajdują dziś konkretne przykłady ich estetycznych potrzeb.

Na przełomie lat 40. i 50 .XX w., w czasie badań nad początkami państwa polskiego prowadzonych na grodzisku w Tumie, znaleziono m. in. ozdoby kobiece. Wśród nich były wczesnośredniowieczne, różnokształtne koraliki oraz kabłączki skroniowe.

Wykonane z bursztynu, szkła, kryształu górskiego i gliny paciorki do dziś przyciągają uwagę rozmaitymi barwami, formą i kształtem. Nanizane na sznureczek niczym nie różnią się od współczesnych ozdób i aż proszą się o założenie ich na szyję. Swego czasu koraliki uchodziły za przedmioty o dużej wartości, lokalnie pełniły też funkcję środka płatniczego.

Paciorki uważane były za najpiękniejszą ozdobę kobiecą, wydaje się jednak, że berło tej najpopularniejszej dzierżyły kabłączki skroniowe.

Kabłączek był blaszką lub drutem, które kształtowano w formę otwartego pierścienia z jednym końcem wykończonym na tzw. uszko. Wykonywano je z brązu, miedzi, cyny, ołowiu, także ze srebra i złota.

Kabłączki noszono na głowie przymocowane do opasek, czepców lub chust. Wplatano we włosy, ozdabiano nimi palce dłoni lub wykorzystywano jako elementy kolii. Przypisywano im także znaczenie magiczno – rytualne.