Niedziela Palmowa

W kościele katolickim Niedziela Palmowa kończy okres Wielkiego Postu i rozpoczyna Wielki Tydzień. Jest obchodzona na pamiątkę triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy.

Tradycja urządzanych w tym dniu uroczystych procesji sięga IV wieku. Natomiast od wieku XI powszechny jest zwyczaj święcenia zielonych gałązek, czyli wielkanocnych palm. Są symbolem chwały Chrystusa.

W dawnej Polsce palmą była wierzbowa gałązka, obsypana wiosennymi baziami. Ozdabiano ją sztucznymi (bibułowymi) kwiatami i wstążeczkami. Palmom przypisywano dobroczynne właściwości. Wierzono, że ich moc stawała się silniejsza, gdy dekorację uzupełniały rośliny wiecznie zielone takie jak: gałązki borówek, bukszpan czy barwinek

Uważano, że poświęcone palmy działają ochronnie i dają życiodajną moc. Po powrocie z nabożeństwa uderzano się więc jej poświęconymi gałązkami, kropiono nimi domy i obejścia, gładzono boki bydła domowego. I połykano bazie, bowiem te miały chronić przed bólem gardła.

Palmy przechowywano, wkładając je za święte obrazy. Gałązki z nich utykano w strzechę, by strzegły domu w czasie burz i rozpędzały chmury. Umieszczano w stodole, by chroniły zboże przed myszami. Zaś złożone na krzyż i zakopane w ziemi miały chronić przed klęskami żywiołowymi i zapewniać urodzaj.

Antoni Kamiński „Dziewczyny z palmami”, 1982