Pogawędki o eksponatach

Nareszcie zrobiło się ciepło, czerwiec w pełni, a na łąkach trwają

Sianokosy

Na otaczających Łęczycę łąkach – łęgach, jak pisał o nich Oskar Kolberg - kilka razy w roku odbywało się koszenie traw. Dawniej robiono to ręcznie przy pomocy kosy, a wysuszone siano dokładnie grabiono. Zgrabne jego stożki rozstawione na rozległej przestrzeni, były niegdyś nieodłącznym elementem naszego krajobrazu.

W słoneczne, wietrzne dni można było obserwować częstego na łąkach gościa - diabła Borutę kusego. Swój przydomek zawdzięczał krótkiemu, niewydarzonemu ogonkowi, wyposażony był za to w duże skrzydła. Dzięki nim potrafił szybko przemieszczać się nad łąkami i robił przy tym gospodarzom psikusy. Rozrzucał bowiem starannie zgrabione siano, czym zmuszał ich do dodatkowej roboty i powtórnego wysiłku.

Dziś koszenie traw odbywa się szybko, bo maszynowo. Zaś siano sprasowane w potężne bele, skutecznie zniechęca Borutę kusego do jakiejkolwiek aktywności. Próżno go dziś wypatrywać na podłęczyckich łąkach, o figlach tam przez niego czynionych nie wspominając.

Jadwiga Matusiak "Sianokosy", 1977

Stanisław Kopka "Diabeł Boruta kusy", 1980